slapen met oren op steeltjes.

Afgelopen zondagmorgen (vroeg) is onze nachtrust weer eens verstoort door een auto die tegen een aantal bomen knalde. Eerst even voor het raam kijken, waar staat de auto en hoe. Vlug de voor de hand liggende kleren aan, zaklantaarn, mobiel en naar buiten. Het is altijd weer de vraag krijg ik nog antwoord, hoeveel mensen zitten er in. Aan gekomen bij de auto zie ik een jongen achter het stuur zitten die me aankijkt van wat doe jij hier? Gelukkig hij geeft me antwoord op men vraag, maar wel een vreemd antwoord. Piet heeft in de tussen tijd een traktor op de weg gezet en de buurman is ook intussen tijd gekomen. Ik ga 112 bellen en leg de situatie uit en geef het adres door waar ze moeten zijn. Als ik weer heen ga komen Piet, de buurman en de jonge man er aanlopen. Er komt langzaam besef dat er iets gebeurd is. We wachten met elkaar op de ambulance bij ons in de "kantine" intussentijd is de politie ook gearriveerd. Gelukkig het lijkt mee te vallen waarschijnlijk een zware hersenschudding. Als alles weer is vertrokken is het half 8 geworden , we gaan maar niet meer naar bed. In de middag krijgen we nog bezoek van zijn ouders en valt het gelukkig mee een hersenschudding. Hij moet een nachtje in het ziekenhuis blijven. Wij slapen nu even met onze oren op steeltjes maar dat gaat met een paar dagen wel weer over.